Op zoek naar de optimist in jezelf

Ben Tiggelaar schrijft regelmatig een column in NRC. Deze keer onderzoekt hij in hoeverre hij een optimist dan wel een pessimist is. Hij beschrijft zichzelf als ras optimist. Maar daar staat tegenover dat hij ook een ‘geboren pessimist’ is. De pessimist in hem heeft het niet zo moeilijk om argumenten te vinden. Dagelijks staan kranten vol met berichten die in zijn straatje te pas komen. Tiggelaar geeft een voorbeeld: Veel jongeren tussen de 16 en 25 zijn bang voor de toekomst. Bijna de helft van hen twijfelt om kinderen te krijgen. Er zijn vooral zorgen om het klimaat.

Op zoek naar de optimist

Naast deze sombere ontwikkelingen is er echter ook ruimte voor optimisme. There’s no future in pessimism, zegt de optimist. Hoop zorgt ervoor dat je gezonder en gelukkiger wordt. Zonder hoop vaart niemand wel, luidt het gezegde. De hoop is gebaseerd op de verwachting dat een betere toekomst tot de mogelijkheden behoort. Daarnaast moet je er als optimist vanuit kunnen gaan dat jij onderdeel kunt uitmaken van die betere toekomst.

Wie wint, de optimist of de pessimist?

Het is volgens Ben Tiggelaar de kunst om de juiste balans te vinden. De argumenten van de pessimist zijn vaak best steekhoudend. Maar de optimist moet ervoor zorgen dat je blijft zoeken naar verbetering. De kunst is om je omringen met positieve mensen. Gek genoeg zijn dat vaak mensen die zelf de nodige problemen voor hun kiezen hebben gekregen. Hij citeert Carl Marx: “De rijken hebben geen hoop. Ze hebben alleen angst omdat ze iets te verliezen hebben. Maar zij die niets anders te verliezen hebben dan hun ketenen hebben echte hoop op een andere toekomst.”

Hoop uit veerkracht

Hoop moet je volgens Tiggelaar putten uit de veerkracht van jonge mensen. Als voorbeeld geeft hij De Jonge Klimaatbeweging. Deze organisatie presenteerde een Klimaatagenda voor 2040. De jongeren zien een wereld voor zich met autovrije steden, een rechtvaardige economie en duurzame voeding. Ook journalisten kunnen een bijdrage leveren aan meer optimisme. Door zorgelijke berichten een beetje minder hard te brengen. En ze houden ons met beide benen op de grond door hun optimisme te temperen tot aanvaardbare waarden.

Bron: NRC