Gemeenten brengen kleinschalige maatschappelijke initiatieven in gevaar

Tijdens de coronatijd bleek maar weer eens hoe Nederland in elkaar zit als het om maatschappelijk vastgoed gaat, dat in eigendom is bij  gemeenten. Zodra de lockdown werd  afgekondigd ontstonden er initiatieven in wijken en buurten. Kleine maatschappelijke initiatieven  werden in recordtijd opgezet. Maaltijdvoorziening, laptops voor thuisonderwijs, hulp voor diegenen die het nodig hadden. Voor dit soort beperkte maatschappelijke initiatieven worden vaak panden gebruikt van non profit organisaties, die zich normaal ook al om de sociaal zwakkeren beperken. Maar wat als de gemeente besluit om hun panden in de verkoop te zetten? Dan wordt de stad of het dorp kapot gemaakt, is de mening van deskundigen.

Gemeenten verkopen vastgoed aan hoogste bieder

Er zijn inmiddels legio voorbeelden van gemeenten die panden op verkoopsites zetten en ze aan de hoogste bieder verkopen. Op die manier verdwijnt de huisartspraktijk uit het dorp, wordt een woongenootschap in Rotterdam dat betaalbare sociale huurwoningen wil realiseren het werk onmogelijk gemaakt en worden kunstenaars verdreven naar verlaten panden aan de rand van de stad. De hoogste bieder is immers meestal een vastgoedinvesteerder die kansen voor het pand ziet om er duur betaalde woningen van te maken, die absoluut niet bereikbaar zijn voor mensen met een smallere beurs.

Gemeentelijk vastgoed is belangrijk voor een wijk

In Rotterdam staan anno 2020 zo’n 600 panden te koop. Onder andere omdat de gemeente vindt dat één cultureel centrum of buurthuis per wijk wel genoeg is. Voor sommige wijken kan dat inderdaad, maar er zijn ook dichtbevolkte volkswijken waar de behoefte toch echt hoger ligt. Door nu klakkeloos vastgoed te verkopen krijgen culturele en andere maatschappelijke initiatieven geen kans meer. De grootschalige verkoop van maatschappelijk vastgoed door gemeenten baart dan ook grote zorgen. Het is essentieel dat goed wordt bekeken welke panden beschikbaar kunnen komen voor woningbouw, en welke nodig zijn voor de leefbaarheid van de wijk, omdat ze een sociale, maatschappelijke of culturele functie hebben of kunnen vervullen. Alleen dan kan een wijk leefbaar worden gehouden met zorg en aandacht voor iedereen, ook de sociaal zwakkeren.

Bron: NRC Next