Kanon op een mug: waarom huurbevriezing meer kwaad dan goed doet

Politieke reflex in plaats van beleid

Het besluit van het kabinet om sociale huren te bevriezen roept vooral verwarring op. Is het een gevalletje *action bias* – de drang om koste wat kost te handelen – of simpelweg groepsdenken? Vanuit rationeel perspectief valt er weinig voor te zeggen.

De bevriezing klinkt sympathiek, maar de gevolgen zijn fors. Woningcorporaties kunnen naar schatting 30% minder woningen bouwen. Dat betekent concreet: minder nieuwe sociale huurwoningen, terwijl de vraag groter is dan ooit.

Minder onderhoud, minder verduurzaming

De maatregel drukt niet alleen op nieuwbouw. Ook het geld voor onderhoud en verduurzaming slinkt, precies in een tijd waarin duurzame woningen en betaalbaarheid hand in hand zouden moeten gaan.

Het zijn juist de huurders met een smalle beurs die hiervan de dupe zijn. Slechter geïsoleerde woningen, hogere energierekeningen, en minder comfort – dat is de realiteit waar deze huurbevriezing op uitkomt.

Rechtsongelijkheid in de sociale huursector

Alsof dat nog niet genoeg is, blijkt de maatregel alleen te gelden voor huurders van woningcorporaties. De circa 500.000 sociale huurders in de particuliere sector vallen buiten de boot.

Een scheve situatie, waarbij twee mensen met vergelijkbare inkomens en woonomstandigheden totaal verschillend worden behandeld. Dat wringt, en het voedt het gevoel van willekeur binnen het woonbeleid.

Nibud: huurverhoging was prima te dragen

En wat blijkt? Volgens het Nibud was deze maatregel helemaal niet nodig. Door stijgende inkomens zouden de meeste huurders een beperkte huurverhoging kunnen opvangen. De relatieve woonlasten zouden zelfs dalen.

Voor een alleenstaande in de bijstand zou het bijvoorbeeld gaan om slechts tien euro per maand. Een bedrag waar je geen complete bouwagenda voor stillegt.

De plank mis op sociale woningmarkt

Als je écht mensen in de knel wilt helpen, pak dan gericht de groep aan die het nodig heeft. Nu raakt de maatregel niet alleen scheef, maar ook de kern van het woonbeleid: het bouwen van betaalbare, duurzame woningen.

Het kabinet mikt hoog, maar raakt mis. Een klassiek geval van een kanon op een mug.

Bron: fd.nl